فاجعه انفجار قطار نیشابور، بزرگ تر از حادثه پلاسکوی تهران بود اما...+ فیلم

فاجعه انفجار قطار نیشابور که بزرگترین سانحه راه آهن در ایران است، در روز 29 بهمن سال  1382 (یک روز پیش از انتخابات هفتمین دوره مجلس شورای اسلامی) در  ایستگاه خیام در 18 کیلومتری نیشابور رخ داد که در آن ۳۲۰ نفر کشته و ۴۶۰ نفر زخمی شدند. اکثر کشته شدگان از نیروهای امدادی و انتظامی و نیز برخی از مردم بودند. پس از حادثه، به پیشنهاد شورای شهر مقرر شد آتش نشانان کشته شده در این حادثه شهید شمرده شوند.شدت انفجار  که معادل ۱۸۰ تن  TNT تخمین زده شده است به حدی بود که چندین روستای اطراف آن تخریب شد و صدای مهیب آن در نیشابور و حتی مشهد هم شنیده شد. هیچگاه از سوی مقامات علت دقیق حادثه و محموله آن قطار باری که توانست این چنین انفجار و تخریبی ایجاد کند به درستی اعلام نشد.(منبع : ویکی پدیا) در این حادثه مرگبار متاسفانه تعداد زیادی آتش نشان از جمله مرحوم فخریان مدیرعامل سازمان آتش نشانی نیشابور و نیز تعدادی از مدیران ارشد نیشابور مانند مجتبی فرهمندنکو (فرماندار و نماینده عالی دولت) - نجار (معاون  عمرانی شهرداری) - اکبرابادی (معاون  خدمات شهری) -بهروز پاکباز (مدیر  برق نیشابور) - اخباری (خبرنگار ایرنا) و ... دچار سانحه شدند و حتی پوشش خبری این حادثه بسیار ضعیف صورت گرفت. دو سال بعد حادثه سقوط هواپیمای نظامی در شهرک توحید تهران نیز خبرساز شد اما اعلام شهید شناخته شدن قربانیان آن حادثه و  از سویی سکوت درباره شهید شناخته شدن قربانیان حادثه نیشابور باعث واکنش مظفری نماینده نیشابور در مجلس هفتم  به تبعیض صورت گرفته میان این دو حادثه گردید :

دکتر مظفری با کارنامه ای موفق و ماندگار فرمانداری نیشابور را ترک نمود

دکتر غلامحسن مظفری به عنوان مستشار دیوان محاسبات کشور انتخاب شد و معاونت استانداری و فرمانداری ویژه نیشابور را به مقصد تهران ترک نمود.وی که پیش از این نیز در سال 1377 به این سمت انتخاب شده بود تنها فرماندار بومی این شهرستان بود که در دوران خدمت خود به این دیار خدمات ماندگار و قابل توجه ای را ارائه نمود. نماینده سابق نیشابور در مجلس هفتم. ریاست بانک شهر و معاونت استاندار در استانداری های خراسان و تهران از جمله مهم ترین سمت های  مهم دکتر مظفری است که پس از روی کار آمدن دولت یازدهم علیرغم پیشنهادات متعدد به وی برای قبول چند سمت مهم  (از جمله استانداری و معاونت وزیر و...)  تمایل خود را فقط برای نیشابور اعلام نمود اما با عدم همراهی  نمایندگان وقت آمدن او  تا  12 بهمن 1393 به تعویق افتاد و نهایتا با پیگیری حامیان دولت و حکم  عبدالرضا رحمانی فضلی  (وزیر کشور) برای دومین دوره به عنوان فرماندار نیشابور تعیین شد. او در مراسم استقبال خود گفته بود که «تاکنون به ظرفیت‌های فرهنگی و اقتصادی نیشابور به‌خوبی توجه نشده و باید نگاه به نیشابور به‌عنوان یک شهرستان غیر مرکز  را تغییر داده و نگاه ملی به این شهرستان داشته باشیم. 

نگاهی به ادعاها و اقدامات برخی نمایندگان : شهر به شهر از شعار تا عمل!

این روزها فعالیت های نمایندگان رنگ و بوی خاصی رفته است و همه سعی می کنند نهایت دلسوزی خود را به مردم حوزه انتخابیه خود نشان دهند!- در این بین تکرار برخی عملکردها و شعارها بیشتر به چشم می خورد به گونه ای که دو عبارت"شهردانشگاهی" و"ارتقا به شهرستان" مورد توجه خاص نمایندگان نیشابور و سبزوار قرارگرفته است! 

1- شهر دانشگاهی :

این عبارت به عنوان شعار اصلی آبادانی نیشابور توسط یک نماینده  پرسابقه نیشابور در مجلس بیان شده است- وی در آخرین شماره نشریه داخلی خود (در مهرماه) میگوید: چنانچه دور پنجم و ششم هم نماینده نیشابور می بودم هم اکنون نیشابور یک شهر دانشگاهی شده بود! ایشان البته بدون هیچ اشاره ای به فعالیت های غلامحسین مظفری و سیدعلی حسینی (نمایندگان قبلی و فعلی نیشابور که پیگیری های زیادی برای دانشگاهی شدن نیشابور داشتند) به این قضیه نیز اشاره نکرده اند که طبق  ادعای ایشان چرا در زمان مسئولیتشان که بین سالهای 63 تا 75 به مدت 12 سال! و در سه دوره متوالی (دوم و سوم و چهارم) نماینده نیشابور بوده اند و از قضا همزمان دانشگاه دولتی تربیت معلم سبزوار (در سال 66) و دانشکده علوم پزشکی سبزوار (در سال 70) شکل گرفته بود!-دانشگاه  دولتی نیشابور  و نیز دانشکده علوم پزشکی نیشابور تاسیس نشد!!!؟؟؟ و چرا این حرکت دلسوزانه در آن برهه زمانی که بیشتر مورد نیاز و آبروی جوانان و مردم نیشابور بود اتفاق نیفتاد؟؟ و آیا اکنون نیز چگونه میشود شهر دانشگاهی نیشابور توسعه کافی نداشته باشد؟ و چرا در مجلس هفتم و هشتم(فعلی) که ایشان بازهم نماینده نیشابور بودند- طرح دانشگاه صنعتی خراسان (که ظاهرا مورد پیگیری وی نیز بود) سر از شهر جدید گلبهار درآورد؟ و دانشکده علوم قرآنی (مصوب دولت برای نیشابور) در مشهد اجرا گردید؟