فرودگاه باغرود: پتانسیلی مهم برای توسعه گردشگری نیشابور

فرودگاه آموزشی - تفریحی باغرود نام مجموعه پروازی نیشابور با قدمتی بیش از دو دهه و در 12 کیلومتری شمال این شهر است که  در 8 شهریور 96 و همزمان با هفته دولت و پس از چندسال تعطیلی  بازگشایی شد. راه اندازی این مجموعه طی مراسمی با حضور مسئولان ارشد نیشابور و استقبال بسیار خوب مردم این شهرهمراه بود و نویدبخش رویدادی خوش برای توسعه صنعت هوایی نیشابور است. البته بروز برخی مسائل مدتی است که این فرودگاه را به حالت تعلیق درآورده است اما امیدواریم با همت مسئولان و وحدت رویه شاهد رفع مشکلات و بهره برداری مجدد و اصولی از این مجموعه باشیم. گفتنی است فرودگاه باغرود دارای مشخصه بین المللی و مجوز پرواز هواپیماهای تک موتوره است و درحال حاضر تنها فرودگاه موجود در نیشابور می باشد و انتظار میرود که مورد توجه بیشتری قرار گیرد . http://binalud.blogsky.com  

کم لطفی به روزهای ملی نیشابور تا به کی؟؟؟

در تقویم رسمی کشور ۲۵ فروردین و ۲۸ اردیبهشت به ترتیب به عنوان روز ملی عطار و خیام و نیز اول اردیبهشت و ۲۰ مهر به ترتیب به عنوان روز ملی سعدی و حافظ نامگذاری شده است و همه ساله مراسم بزرگداشتی به همین منظور در شهرهای نیشابور و شیراز برگزار میشود، اما نحوه برگزاری این دو رویداد مهم فرهنگی کاملا متفاوت است! ، مراسم روز ملی عطار و خیام در نیشابور همواره با استقبال زیاد مردمی اما غالبا بدون حضور مقامات عالی کشوری (و تنها با حضور مدیر کل ارشاد استان و قرائت پیام وزیر!) و با کیفیتی متوسط به پایین و انعکاس خبری محدود همراه است اما در شیراز با کیفیت و تشریفاتی به مراتب بالاتر و باشکوه تر و با حضور مقامات ارشد کشوری (از جمله وزیر ارشاد و معاون رییس جمهور در سازمان میراث فرهنگی) برگزار میشود که این تفاوت آشکار، موجب گلایه مردم و اهالی فرهنگ و هنر نیشابور است، لذا این سوال پیش می آید که آیا شان و جایگاه عطار نیشابوری (بزرگ عارف و شاعر ایران زمین که نام او همسنگ مولانا و سنایی است) و نیز خیام نیشابوری (حکیم، ریاضی دان، منجم و شاعر بزرگ ایران با شهرت جهانی) پایین تر از حضرت سعدی و حافظ است؟ که قطعا پاسخ خیر است، چون تمام مفاخر ایران زمین محترم هستد، پس این تبعیض ها برای چیست؟ شاید ساده ترین دلیل این است که اینجا نیشابور است و مراسم در یک  مرکز شهرستان برگزار میشود اما آنجا شیراز است و یک مرکز استان و در کانون توجه!، براستی اگر چنین است آیا رواست که تقسیمات سیاسی کشور مسائل فرهنگی را بتواند تحت الشعاع قرار دهد؟ طبیعتا انتظار ما از وزیرمحترم فرهنگ و ارشاد و نیز معاون محترم رییس جمهور درسازمان میراث فرهنگی کشور (به عنوان نمایندگان دولت)  نگاه برابر و برقراری عدالت در مسائل فرهنگی است. پس مجددا از دولتمردان میخواهیم که به این تبعیض ها پایان دهند و به شان و جایگاه والای نیشابور توجه ویژه ای داشته باشند/.منبع : نیشابور سرزمین بینالود  http://binalud.blogsky.com

ای مهربان‌تر از برگ؛ نوزدهم مهرماه زادروز استاد محمدرضا شفیعی کدکنی

نوزدهم مهر 

سالروز تولد عطارشناس برجسته معاصر

و شاعر «کوچه‌باغ‌های نشابور»

گزیده‌ای از پیشگفتار استاد محمدرضا شفیعی کدکنی

بر «تاریخ نیشابور» ابوعبدالله حاکم نیشابوری

«این نیشابور، در نگاه من فشرده‌ای است از ایران بزرگ. شهری در میان ابرهای اسطوره و نیز در روشنای تاریخ، با صبحدمی که شهره آفاق است. از یک سوی لگدکوب سم اسب‌های بیگانه، در ادوار مختلف، و از سوی دیگر همواره حاضر در بستر تاریخ، با ذهن و ضمیری گاه زندقه‌آمیز  و فلسفی، در اندیشه خیام، و گاه روشن از آفتاب اشراق و عرفان، در چهره عطّار. تاریخ این سرزمین را باید از گوشه و کنار کتاب‌های کهنه و سفال‌های عتیق موزه‌های بیگانه و سنگ قبرهای شکسته فراهم آورد؛ چرا که چیزی برای او باقی نگذاشته‌اند و هر چه داشته با فیروزه‌هایش، در غارت شبانه تاتار، گاهی نگین انگشتری زاهدان ریائی شده است و گاهی خورجین اسب روسپیان را آراسته است.

برای بازسازی این نیشابور، باید جان کَند .... با شعارهای روزنه‌مه‌نویسان و فرمایشات خطیبان حرفه‌ای، هیچ کاری نمی‌توان انجام داد. باید جان کَند و هر پاره‌ای ازین موجودیت را، با هر وسیله‌ای که امکان‌پذیر است، بدست آورد و بررسی کرد و شناخت، درست مانند قدحی بلورین از میراث نیاکان تو که بر سنگ شکسته است و هر پاره‌ای از آن، در گوشه‌ای افتاده و تو می‌خواهی اجزای پراکنده آن قدح شکسته را، با کیمیای عشق، به هم جوش دهی وآن را از نو بیافرینی، تا این قدح کامل شود، به تمام ذرات گمشده آن نیاز داری ...

کدکن در مرکز یکی از ربع‌های چهارگانه نیشابور بزرگ قرار دارد و اگر عطار را نیشابوری می‌خوانند به این دلیل است ... و بدین گونه این ناچیز نیز افتخار هم‌ولایتی بودن با آن یگانه دهر را خواهد یافت و نیشابوری خواهد بود. همین پیوند به آب و خاک نیشابور بزرگ و تاریخی بود که مرا چه در قلمرو شعر و چه در مطالعات عرفانی- و بناچار تاریخی- به این سرزمین، وابسته کرد ... گفتار یکی از بزرگان است که «عمَّر الله البلدان بحب الاوطان: منشاء آبادی سرزمین‌ها، حب وطن است» و من هم به این پاره از خاک ایران بزرگ، که نیشابور نام دارد، چنین دلبستگی‌ای دارم.»

بازاندیشی در راستای احیای پیوندهای حوزه جغرافیایی - فرهنگی کویان کهن (قمست اول: شهرستان جوین و جاذبه‌های گردشگری آن)

جوین یا گویان یا کویان؛ دشتی است گسترده و حاصلخیز در خراسان، با سرمایه‌های انسانی و اجتماعی بسیار غنی، و پشتوانه تاریخی و فرهنگی کهن و پُربار. چونان‌که هرگاه کتاب‌های کهن مرتبط با پهنه تاریخی و فرهنگی رَبع نیشابور (خراسان غربی) را مرور می‌کنیم در میان ولایت‌های این رَبع، یعنی بیهق و کویان و اسفراین و خبوشان و ارغیان و پُشت و رُخ و زوزن و خواف و ازقند و جام و باخرز و جاجرم و چند ولایت دیگر؛ «ولایت کویان» از آن دست ولایت‌هایی است که از چهره فرهنگی بسیار درخشنده و الهام‌بخش، برخوردار است. شهرستان‌های جغتای و جوین و حدی از خاور و باختر آن‌ها در جغرافیای امروز، حوزه تاریخی و فرهنگی ولایت بزرگ کویان کهن را تشکیل می‌دهند و «آزادوار»، «فریومد» و «آق‌قلعه»، نقاطی هستند که مراکز عمده حاکمیتی و اداری این سرزمین، از روزگاران کهن تا امروز بوده و دو شهر «جغتای» و «نقاب»، مراکز دو شهرستان‌ عمده این‌کهن‌‎دشت در امروز، یعنی شهرستان‌های «جغتای» و «جوین» می‌باشند.

سرزمین کویان بزرگ و کهن، از دیرین‌روزگاران، همواره حلقه ارتباطی میان نیشاپور (ابرشهر) و بسطام بوده و قرارگیری این نقاط، در مسیر جاده تاریخی ابریشم، ژرفا و بار فرهنگی تعاملات آنان را، عمق و محتوای ویژه‌ای بخشیده است. این پیشینه تاریخی کهن و این همبستگی‌های  فرهنگی ژرف که ریشه در تاریخ پُردرازنای مشترک مردمان نیشابور (شهرستان‌های نیشابور و فیروزه)، کویان (شهرستان‌های جغتای و جوین و خوشاب) و بسطام (شهرستان شاهرود) دارد، میراثی گران‌بها و سرمایه‌ای ارجمند در راستای صورت دادن به همکاری‌های گسترده، برای طرح‌ریزی برنامه‌های توسعه فرهنگی و اقتصادی در آینده نزدیک و دور می‌باشد و پی‌گیری و پای‌گیری بزرگراه میامی-جغتای-جوین-خوشاب-فیروزه-نیشابور، اقدامی زیرساختی در راستای رونق ارتباطی، اقتصادی و فرهنگی این منطقه بسیار مستعد است. افزون بر اینکه، بزرگراه یادشده، احیای بخشی بسیار نامدار و توانمند از راه ابریشم می‌باشد. به هر روی، در اینجا فرصت را مغتنم شمرده و به معرفی «شهرستان جوین»، یکی از شهرستان‌های حوزه فرهنگی کویان بزرگ و کهن، می‌پردازیم.  

هنر و صنعت فرش دستباف نیشابور در «سفرنامه‌ی فرش ایران»

هنر و صنعت فرش دستباف نیشابور، با پیشینه‌ای کهن و آوازه‌ای بین‌المللی، یکی از شناسه‌های هنری و فرهنگی نیشابور به شمار می‌آید. همچنین این صنعت بومی و ریشه‌دار در نیشابور، با تولید بزرگترین فرش‌های دست‌باف جهان در سال‌های اخیر، توانسته‌ است افتخار جهانی برای صنعت فرش ایران (در گینس) کسب نموده و نام و برند ایرانی این هنر-صنعت نامدار ایران را بیش از پیش در عرصه‌های جهانی، تثبیت نماید. باری هنر فرشبافی نیشابور یکی از ستون‌های صنعت فرش ایران و ایرانی است و به نوبه خود، بخشی از تاریخ و کارنامه فرش ایران را به خود اختصاص می‌دهد؛ چنانکه نام نیشابور را بر قسمتی از «سفرنامه فرش ایران» در می‌یابیم.