از نیشابور تا شانگهای: خواهرشهر چینی نیشابور؛ شیان، لانژو، کاشغر یا شهری دیگر؟

سخن از دو تمدن بزرگ خاورزمین:

آنگاه که سخن از فرهنگ و تمدن قاره کهن باشد؛ دو تمدن بزرگ خاور‌زمین، پُربارترین و شکوهنده‌ترین فرازهای گفتار را از آن خود می‌کنند؛ سخن از دو تمدن ایران و چین، یادکرد بالندگی و پایندگی دو سرزمین بزرگ آسیا در درازنای تاریخ دیرسال است. این دو سرزمین که به نام «Zhong Guo» (به معنای سرزمین مرکزی = چین) و «Bosi» (به معنای پارسیگ = ایران) نامیده می‌شد‌ه‌ا‌ند، همواره در طول تاریخ، در کنار یکدیگر قرار داشته و  سده‌ها و هزاره‌ها در همسایگی همیارانه، پاییده و بدون هیچ‌گونه جنگ و خونریزی، در سایه همزیستی مسالمت‌آمیز و روابط دوستانه، روزگار را به امروز رسانیده‌اند. تعاملات این دو سرزمین فرهنگ‌پرور باستانی، که دوران «اشکانیان» ایران و «هان» چین، نقطه عطفی بر آن است و در دوره‌های بعد، همواره پایدار و پُربار بوده و در جهان روزگار ما، با ژرفا و گستره‌ای دوچندان، پی‌گرفته شده است. امروز، در آغاز سده بیست و یکم (میلادی)، چشم‌انداز بسیار روشنی برای گسترش بیش از پیش مناسبات و همکاری‌های این دو کشور مهم آسیایی، از حوزه‌های اقتصادی و فرهنگی گرفته تا همگرایی و همپیمانی در سطوح راهبردی، پیش‌بینی می‌شود. تعمیق و گسترش روابط فرهنگی، یکی از مهم‌ترین و پایدارترین دستیارها و افزارهای ژرفا بخشیدن به همگرایی‌ها و همکاری‌های این دو ملت کهن آسیایی است و در این حوزه، نقش‌آفرینی شهرهای تاریخی و فرهنگی هر دو کشور، بسیار کارساز و مورد تاکید و توجه سیاست‌گزاران و مدیران سیاسی و فرهنگی ایران و چین می‌باشد. در این راستا چندین شهر در این دو کشور، دارای پیمان‌های خواهرخواندگی و همکاری‌ در زمینه‌های مختلف می‌باشند از این جمله‌اند: «تهران و پکن»، «اصفهان و شیان»، «تبریز و ووهان»، «شیراز و چونگ‌کینگ»، «مشهد و ارومچی».